Vaak wordt gevraagd of iemand een verlies al geaccepteerd of aanvaard heeft. Maar het gaat niet om acceptatie of aanvaarding van een verlies. Omdat verliezen horen bij het leven, gaat het erom hoe je een verlies integreert in je leven, in jezelf als persoon. Een verlies is geen los te benaderen onderdeel van iemand.

Leven met een ziekte

Stel, een bekende van je heeft een tijdje terug te horen gekregen dat hij een spierziekte heeft. Wanneer je die bekende na verloop van tijd ontmoet lijkt het logisch om te vragen of hij zijn ziekte al heeft kunnen accepteren of aanvaarden. Maar bedenk je eens dat iemand met een dergelijk verlies dagelijks geconfronteerd wordt met de spierziekte en de beperkingen die dit geeft in het functioneren. Is het dan nog steeds logisch om te vragen naar de acceptatie of aanvaarding ervan? Het is dan misschien beter om te vragen hoe het is voor hem om te leven met die spierziekte en hoe hij invulling geeft aan zijn dagelijks leven. Op deze manier benader je iemand als persoon en niet als persoon en die ziekte.

Na een overlijden

Ditzelfde geldt voor het overlijden van iemand, bijvoorbeeld de partner van je collega. Iemand die lang heeft samengeleefd met een partner zal nooit kunnen accepteren of aanvaarden dat die partner is overleden. De partner is lange tijd onderdeel geweest van zijn of haar leven. Met het overlijden verdwijnen niet ineens alle jaren samen, de herinneringen zullen altijd blijven bestaan en zijn daarmee een wezenlijk onderdeel geworden van de partner die moet leren leven met het verdriet van het overlijden. Kun je dat accepteren of aanvaarden? Wanneer je daar naar vraagt, lijkt het alsof er iets afgesloten dient te worden, maar dit is niet zo. Er zullen altijd mijlpalen of momenten zijn waarop het verdriet om het verlies weer de kop opsteekt. Koester dan ook de herinneringen en vraag daar naar, vraag naar wie de partner was, wat voor persoon hij of zij was. Zo blijven de herinneringen levend en vormen ze een integraal onderdeel van iemands leven.